Laat ik beginnen met te zeggen dat mijn gedachten als een ‘tweede viool’ fungeren en zich voegen bij terugkerende gevoelens die ik bij mezelf waarneem: slecht humeur, bezorgheid, prikkelbaarheid, instabiliteit, waakzaamheid en wantrouwen. Ik merk ook dat er een spanning bestaat tussen enerzijds de wens om mezelf los te koppelen van de realiteit en niet te luisteren naar de berichtgeving, en anderzijds de drang om juist wel informatie(bijna obsessief)te krijgen, de ontwikkelingen te volgen en te begrijpen.
Op grond van mijn kennis en ervaring met de wereld van trauma, geeft me dat te denken. Hebben we in Israel misschien te maken met een nationaal trauma?
Trauma wordt veroorzaakt door een kwetsing van de ziel, meestal na een gebeurtenis die de fysieke en mentale integriteit van een persoon bedreigt. De traumatische situatie is gewoonlijk onverwacht, gaat gepaard met een gevoel van angst en hulpeloosheid, en roept sterke fysieke, emotionele, cognitieve en gedragsmatige reacties op. De traumatische situatie heeft het potentieel om percepties en/of wereldbeschouwingen te ondermijnen (inclusief het vermogen om iemand of iets anders dan jezelf te vertrouwen) en je observaties en zelfbeeld te beïnvloeden.
Interne en externe veiligheid
Heeft de huidige situatie de potentie om het voortbestaan van de staat Israël te bedreigen, op existentieel en op inhoudelijk niveau? De ontwikkelingen roepen dramatische vragen over de interne en externe veiligheid van het land en over de houdbaarheid van de economie. We zijn getuige van een toenemend aantal moorden, verkeersongevallen en ook zelfmoorden. De media waarschuwen dat onze vijandende huidige crisis willen benutten, en dat in de internationale arena de goede naam van Israël wordt beschadigd. Investeerders trekken zich terug uit Israëlische bedrijven, en bedrijfseigenaren verplaatsen hun kapitaal buiten de landsgrenzen. En wat het inhoudelijke vlak betreft, het regeersysteem lijkt teneinde.
Dit is het moment waarop mensen zichzelf vragen stellen als: bij welke samenleving wil ik horen, en met welke waarden kan en wil ik me wel of niet identificeren? Die vragen komen naar boven, nadat we nog maar net een ander oorlogsfront hebben verlaten, namelijk dat van corona. Dat wil zeggen, het tijdperk van corona is kennelijk in medische zin afgerond, maar stoot nog steeds signalen uit: we zijn ietwat versleten, ons geduld en onze tolerantie is minder groot, en we hunkeren naar stabiliteit, continuïteit, ontwikkeling en vervulling.
In deze tijd van onzekerheid, zelfs over wat de dag van vandaag zal brengen, raad ik daarom aan om bij jezelf te onderzoeken over welke ‘oplaadstations’ je beschikt, en daar gebruik van te maken. Welke mensen, plekken of bezigheden geven je een gevoel van veiligheid en bescherming, versterken het positieve, benadrukken het ‘ja’ (tegenover het ‘nee’), en herstellen bij jou het gevoel van overzicht, controle en invloed?
Vrij in ons land
In deze periode waarin heel Israël als het ware verenigd is, is het goed om te proberen ons incasseringsvermogen te vergroten en complexiteit, spanning en meningsverschillen te accepteren. Zoals we dat in het verleden veel vaker hebben gedaan, in verschillende contexten: politiek, religieus, cultureelen sociaal.
In de geest van de vakantie hoop ik dat wonderen nog bestaan, dat de komende dagen rustig en aangenaam zullen verlopen, en dat we ons allemaal vrij zullen voelen, in ons wezen, in onze opvattingen en in ons land.
