Op de nacht tussen 13 en
14 juni trof een Iraanse raket een huis in Tamra, een Arabische stad in het noorden van Israel met meer dan 36.000 inwoners. In het huis woonden twee broers met hun gezinnen. De vrouwen van de broers kwamen om het leven, en twee dochters van één van de broers. Het huis werd volledig verwoest en een groot deel van de omliggende wijk raakte beschadigd.
Naar aanleiding van de raketinslag sprak ik met collega Nariman Dibbini, manager van het Therapeutisch Instituut in Kfar Kana. Ze vertelde over de directe invloed van de ramp op de gemeenschap. Veel inwoners verkeerden in shock of raakten in paniek, er heerste verwarring en mensen waren bang. Tijdens de evacuatie werden sommige inwoners ook geconfronteerd met de lichamen van de slachtoffers. In de dagen erna werden bij de hulpverleners aanhoudende klachten over paniekaanvallen, slaapproblemen, overprikkeling, psychosomatische klachten, een gevoel van controleverlies en verstoring van de familiedynamiek gemeld.
Hoewel er geen officiële evacuatie werd afgekondigd, besloten gezinnen uit angst voor nieuwe aanvallen hun huizen te verlaten. Sommigen trokken in bij familie, anderen vonden tijdelijk onderdak in scholen die waren omgebouwd tot opvangcentra. De sfeer werd gekenmerkt door collectieve angst en een verlies van veiligheid, zowel op persoonlijk als op gemeenschapsniveau.
Nariman vertelde ook over het belang van onmiddellijke hulp op zulke momenten. Nog dezelfde dag van de inslag stuurde het Elah Centrum, in het kader van de samenwerking met de Trauma Coalitie, vijf therapeuten naar de stad. Samen met lokale partners zetten ze een opvangcentrum op en begonnen direct met psychosociale ondersteuning. Sindsdien hebben de therapeuten, afgewisseld door andere collega’s van het Elah Centrum, bijna driehonderd mensen bijgestaan en tevens praktische hulp gegeven, zoals het verkrijgen van rechten en materiële bijstand. Nariman begeleidt het team op de locatie en ondersteunt hen bij het omgaan met de moeilijke ervaringen die ze opdoen.
Het mag nog wel eens worden benadrukt: ondanks de voortdurende dreiging van raketaanvallen kozen deze therapeuten ervoor om te komen helpen en de inwoners in deze acute crisis te steunen, soms zelfs terwijl ze hun eigen kinderen thuis moesten achterlaten.
Tijdens sommige sessies ging opnieuw de sirenes af, net als overigens tijdens mijn gesprek met Nariman. Maar zelfs op die momenten, terwijl de aanwezigen acuut de dreiging beleefden, gingen de behandelingen door. In de schuilkelder deden therapeuten en cliënten samen ademhalings- en ontspanningsoefeningen. Het waren moeilijke, maar ook waardevolle momenten van nabijheid en verbinding, midden in de chaos.
